Zelden zo’n gastvrijheid genoten als bij Noemi in Hohenau, via AirBNB, in een prachtig groot huis. Geen moeite te veel, rijdt overal naartoe (als ze niet moet werken) en praat honderuit. In het Spaans, maar Engels is ook geen probleem. Bovendien werkt ze voor de toeristische dienst, een hoge functie, dus weet ze zo ongeveer alles over de streek en de geschiedenis van Paraguay en de Guaraní. Wat voor deze curieuzeneus in een streek met archeologische sites van onschatbare waarde is.
Tot zover mijn promopraatje 😉 Tijd voor een stukje geschiedenis 🙂 In het jaar 1900, op 14 maart, is hier een kolonie Duitsers neergestreken, op zoek naar vruchtbare grond. Eerst de ‘Founding Fathers’ en vervolgens hun families, 32 personen in totaal. Afkomstig uit Hohenau hebben ze voor het gemak deze plaats ook maar zo genoemd. Spreek het echter niet uit op z’n Duits, want dan horen ze het in Keulen donderen.
De eerste woning die ze gebouwd hebben, Casa de los Fundadores, is tegenwoordig een cultureel en historisch centrum met bibliotheek, een museum over het ontstaan en vergaderzalen. Na een aantal jaar werden er vlakbij nog twee dorpen gesticht, Obligado (1912) en Bella Vista (1918), die samen de cooperatieve Colonias Unidas vormen. Intussen werden de Duitsers aangevuld met Italianen, Oekraïners, Japanners, Argentijnen, Brazilianen, Polen en zelfs Belgen. Elk met hun eigen ‘clubhuis’.
Fiesta de 100 años de Bella Vista
Dit jaar bestaat Bella Vista welgeteld honderd jaar, en dat moet uiteraard gevierd worden. Nietsvermoedend werd ik door mijn gastvrouw en haar dochter meegetroond naar Bella Vista. Alles speelt zich af op een met golfplaten overdekt basketbalterrein met aan de lange kanten een stenen tribune, een vijftal treden van ruim een halve meter hoog. De hele keet afgeladen vol.
Achteraan op het terrein, als je de kant van het podium als de voorkant rekent, een paar tafeltjes waar hotdogs, pizza’s en empanada’s verkocht worden voor zo’n halve euro per stuk. De empanada’s waar je bij staat vers met de hand gemaakt. En vooral veel taarten en cake. Denk aan het schoolfeest van de kleuterschool waar elke moeder haar favoriete taart bakt en die vervolgens meebrengt om te verkopen ten voordele van het organiserende oudercomité. Ik ontpopte mij al snel tot een graag geziene gast 😉 Aan de andere kant van de ingang tafeltjes waar drank verkocht wordt, frisdrank in petflesjes en bier in blik, Budweiser en Brahma. (Sorry meneer, maar een Brahma kost wel meer, dat is dan een euro) Geen idee wat er mis is met het uitstekende, lokale Pilsen.
Bij aankomst werd juist een optreden van Oasis aangekondigd. De schrik sloeg onmiddellijk om het hart, de broertjes Gallagher kunnen mij niet zo bekoren. Gelukkig bleek het een lokale groep te zijn. En de sfeer zat er al meteen goed in. Dergelijke complexloze uitbundigheid vind je alleen maar in Latijns-Amerika. Helemaal loos ging het bij de volgende groep, Tierra Adentro, razend populair gezien de tienermeisjes die na afloop aan de uitgang rondhingen om op de foto/selfie te kunnen. De klassieke drum, gitaar en bas, aangevuld met de traditionele accordeon en … harp, zowat het nationale instrument. Elke hit en klassieker luid joelend begroet door het publiek, armen in de lucht, meeklappend en -zingend en jong en oud ongegeneerd dansend alsof ze alleen in hun living stonden. De golfplaten gingen er helemaal af. Mijn definitie van een geslaagd feestje.
Pita
En hoe zou het hier met de pita’s gesteld zijn ? Een paar blokken verder is the place to be. Van zodra de auto stopt voor de pitabar, komt er iemand van het personeel aangesneld om de bestelling op te nemen. Terwijl je rustig in de auto wacht, genietend van een lekker muziekje en een aangenamer klimaat dan meestal het geval is in zo’n zaak, wordt je bestelling klaargemaakt en naar de auto gebracht. Ontzettend handig. Je moet wel weten dat een pita hier een lomito árabe heet en eigenlijk een durum is, maar ze zijn even vettig als overal.
Revolutionair idee
Het gebruik van huissleutels werd hier als nogal een gedoe ervaren en dus hebben ze een revolutionaire oplossing bedacht om daar komaf mee te maken. Ze hebben onder mekaar afgesproken dat ze niet in andermans huis gingen rondneuzen en ook niets meenemen dat niet van hen was. En sindsdien laten ze hun deur gewoon los. Je moet er toch maar opkomen.