Om de bloedsomloop na een lange reis op gang te brengen besluit ik eens tot het Red Fort te wandelen, niet zo heel ver van mijn AirBNB, al is dat vandaag, zoals altijd op maandag, niet open.

St. James’s Church

Aan de St. James’s Church, een mooi gebouw in een grote tuin, sta ik voor een gesloten hek. Een bewaker, een tuinman en enkele apen zijn de enige levende zielen. De bewaker keert net op terug uit dromenland om mij duidelijk te maken dat de Heer hier alleen op zondag bezoek ontvangt.

Lothian Cemetary

Een eindje verder, voorbij het postkantoor, kom ik aan een oud, vervallen kerkhofje voor officieren van de Oost-Indische Companie. ‘s Nachts waart hier de geest rond van een dezer officieren die zichtzelf (bewust, een liefdesdrama) door het hoofd heeft geschoten. Het hek is wel dicht, maar niet gesloten, en aangezien het hier alleen ‘s nachts zou spoken, laat ik mij daardoor niet tegenhouden. Afgezien van een paar apen en een slapende tuinman is er niets te beleven. Wanneer ik het kerkhof verlaat, probeert een kleine Indiër mij iets duidelijk te maken. Geen idee wat, maar blij lijkt hij niet. Aangezien ik niet het idee heb dat het mij zou kunnen boeien, stap ik maar verder, terwijl de Indiër toch maar even poolshoogte gaat nemen of ik daar niets mispeuterd heb.

Hoewel het Red Fort vandaag gesloten is, blijkt er toch nog genoeg bedrijvigheid. De kermis vlakbij de ingang zal daar niet vreemd aan zijn.

Lal Mandir

Op de hoek aan te overkant bevindt zich een jain tempel. Wanneer ik door het hek stap, word ik er door een oude man onvriendelijk op gewezen dat ik mijn schoenen en kousen moet uitdoen. Lang geleden dat ik in Azië geweest ben blijkbaar. Door de drukt had ik niet gezien dat er naast de ingang, ook wat verborgen door soort tent tegen de zon, rekken staan om de schoenen tegen een kleine vergoeding in bewaring te geven. Ik voel al dat ik hier na mijn blunder alleen maar met de toeristenprijs ga wegkomen.

Nog maar pas op het terrein word ik door een man gewezen waar ik heen moet. Ik vermoed dat hij mij wil tonen waar ik mijn lederen riem en camera moet afgeven (zoals op meerdere borden in het groot staat aangegeven dat dat moet), maar hij troont mij gewoon recht naar binnen, en voor ik het weet heb ik een ‘gids’ aan mijn fiets hangen. Sterker nog, in de ruimtes beneden laat hij mij gewoon foto’s maken …

Chandni Chowk

In de tijd van de Mogols liep loodrecht op de huidige hoofdingang van het Red Fort een prachtig kanaal met bomen en sommige van de meest prestigieuze bazaars van Azië erlangs. Het kanaal werd echter door de Britten dicht gegooid en de winkels hebben niet meer dezelfde status als weleer. Het is hier echter over de koppen lopen. De solden op de Meir zijn in vergelijking hiermee een rustig dagje stappen. Gelukkig is de straat, op fietsriksja’s na, volledig verkeersvrij gemaakt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat er niet af en toe ook een brommertje passeert.

Na een kort bezoekje aan de moskee aan het einde van de straat, besluit ik toch maar een fietsriksja (of een helicopter zoals ze het graag noemen) te nemen terug naar het Red Fort. Met veel moeite laveert hij tussen de vele fietsriksja’s en voetgangers. Regelmatig hou ik mijn adem, maar slechts één keer raken we een ander voertuig. Tussendoor wijst hij mij alle zichtbare en onzichtbare bezienswaardigheden, met de nodige uitleg erbij, waar ik af en toe ook een woord van versta. Voor het gemak reageer ik maar altijd met een welgemeende ‘ah ok’. Het was mij al eerder duidelijk geworden dat het Indisch Engels nog een hele uitdaging zal worden.