Eindelijk terug internet ! Voor wie er nog aan mocht twijfelen, een degelijke internetconnectie is niet overal even vanzelfsprekend. Ook niet in Asunción.

Sommigen zullen het waarschijnlijk ietwat een understatement vinden, maar ik heb soms lichtelijk de neiging om te blijven plakken. Hoe gaat dat, het is gezellig, we zijn op ons gemak, ontspannen, geen haast, we moeten nergens zijn, kortom geen enkele reden om andere oorden op te zoeken. Dat is hier niet anders. Je kijkt wat rond, leert wat mensen kennen, spreekt eens af met de een, dan eens met de ander, en voor je het weet, zijn we alweer een week verder en denk je eigenlijk nog helemaal niet aan verdertrekken.

Ja, Asunción ligt mij wel, ik heb het hier helemaal naar mijn zin. Toeristisch gezien is er niet zo heel veel te zien, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de aangename sfeer. Heel vriendelijke mensen, complexloos, geen ‘streken’, mensen die gewoon gewoon doen en op een normale manier met mekaar omgaan. Vrij rustig, zij het niet vrij van files, en je wordt niet overstelpt door souvenirwinkels of toeristen. Een stad naar mijn hart.

De taal

Normaal trek ik mij in het Spaans behoorlijk goed uit de slag, doch in Asunción … Soms denk ik de mensen naast mij Engels of Portugees te horen spreken, op basis van hoe het klinkt, maar dan blijkt het toch Spaans te zijn, of wat daarvoor moet doorgaan. Ze hebben nogal een uitgesproken accent. Zeg maar gerust moddervet dialect. Dat ze dan ook nog eens vlotjes mengen met de andere offiële taal: Guaraní. Waar helemáál geen touw aan vast te knopen is. Alsof je een student Frans of Nederlands, voor de gein zou laten converseren met een rasechte Brusseleir.

Muziek

Zojuist passeerde hier een auto waarvan de chauffeur de radio een ietsje luider had gezet. Blijkbaar kon hij Walk of life van Dire straits best wel smaken. Exemplarisch voor de goeie muziek die je hier (bijna) overal hoort.

Een paar dagen geleden zat ik te ontbijten in La Vienesa. De naam zegt het al, een zaak met toch enige standing. Na onder ander Cranberries (Zombie), Tom Petty (Learning to fly) en Rod Stewart (Young Turks), kregen we ook Alive van Pearl Jam voorgeschoteld, zeg maar gerust op een meer-dan-achtergrondmuziek-volume. Misschien bent u niet helemaal vertrouwd met dit nummer; wel, de laatste twee minuten wordt er niet meer gezongen, maar nog uitsluitend op gitaren en drumstellen geramd. In plaats het nummer meteen te onderbreken en zich uitgebreid te excuseren voor dit kabaal, werd de plaat integraal gedraaid, helemaal tot aan het gaatje. Voor de jongelui: helemaal tot de allerlaatste bit van de mp3. Probeer het u even voor te stellen in de deftige tea-room bij u in de buurt.