Yoooooo soy de Attaque
Es un sentimiento
No puedo parar
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar bovenstaande is een stukje tekst uit een nummer van Attaque 77, veruit mijn favoriete Argentijnse punkband. In een ver verleden, toen er van social media nog geen sprake was en online commentaar leveren op krantenartikels nog gebeurde onder een nickname, gebruikte ik zo’n alias gebaseerd op een nummer van Attaque 77. Tot ik te lezen kreeg dat ik mijn bek moest houden, want dat ze aan mijn naam konden zien dat ik er ook zo een was. Het adjectief en substantief dat gebruikt werd in plaats van ‘zo een’ ga ik hier niet weergeven, er kunnen kinderen meelezen, maar geen van beiden was positief. Waarmee ik uiteraard niet gezegd wil hebben dat racisme niet relatief zou zijn … Maar goed, om maar te zeggen dat ik een fan ben.
U begrijpt dan ook dat er wel wat electriciteit door me heen ging toen mijn lokaal contact in Asunción me een paar weken geleden meldde dat de heren hier ten dans gingen spelen. In heel hun dertigjarig bestaan had ik hen nog nooit aan het werk gezien. Voor Spaanse groepen is bij ons sowieso al weinig interesse, laat staan voor Spaanstalige punk van over de plas.
The place to be is een oude hangar aan de rand van het centrum. Een kassa blijkt er niet te zijn, maar al een paar straten ervoor worden de tickets openlijk op straat verkocht. Het is ook een manier. Voor ik binnen mag, word ik twee keer gefouilleerd. Wie problemen zoekt, is hier duidelijk aan het verkeerde adres. De sfeer is dan ook gemoedelijk. Al snel spreekt een spierbundel mij aan op mijn Einstürzende Neubauten t-shirt, ik merk meteen dat er vooraan waar onder de spieren ergens een schoudergewricht moet zitten, een tatoeage van het EN-logo staat. De uiterst sympathieke gast vertelt dat hij in Paraguay nog niemand anders tegengekomen is die de groep kent. Ik ben dan ook geen Paraguayaan.
Voetbal
De eerste, lokale, groepen zijn intussen al de revue gepasseerd. Mijn Airbnb gastkoppel had vrienden uitgenodigd voor een parilla, een barbecue zeg maar, om daarna naar de heenwedstrijd van de finale van de Copa Libertadores te kijken, de Zuid-Amerikaanse Champions League. Voor de eerste keer in de geschiedenis van het tornooi de Argentijnse aartsrivalen Boca Juniors en River Plate tegen elkaar, reden genoeg voor de pers om de wedstrijd de súperclasico te noemen. Bij wedstrijden tussen de twee kan je met een vrij gerust hart geld inzetten op slachtoffers, en dan bedoel ik niet op het veld.
Mijn Argentijnse gastheer, een fervent Boca fan, liep al uren van tevoren opgewonden rond, terwijl op tv de seconden afgeteld werden bij beelden van een nog helemaal leeg stadion. De wedstrijd werd uiteindelijk uitgesteld tot de dag erna wegens een door de regen onbespeelbaar terrein. Dit was zeker niet ten nadele van de sfeer en zoals eerder vermeld blijf ik nogal gemakkelijk ergens plakken. Geen Paraguayaanse groepen voor mij dus.
Afval
Vreemd genoeg liggen er nergens op de betonnen vloer weggeworpen bekers en ik merk ook geen systeem van waarborg. Het publiek heeft genoeg zelfrespect om zijn lege bekers in de vuilzakken te deponeren zodat ze niet in hun eigen afval moeten staan, en de weinige tijdens de optredens weggegooide bekers worden tussendoor snel opgeruimd. Heerlijk.
Attaque
Na zo’n twintig minuten is het dan eindelijk zover, het hoogtepunt van de dag ! Wanneer Attaque ten tonele verschijnt, Espadas y serpientes inzet en iedereen begint mee te zingen, worden mijn ogen toch wat vochtig van ontroering. Na al die jaren eindelijk Attaque live ! Het geluid is lamentabel, maar het zal mij aan mijn gvd’se r roesten. Dit is Attaque, dit is punk gvd, dat moet niet afgestoft worden ! Bij No me arrepiento de este amor kan ik me ondanks de saunatemperatuur niet meer houden en laat ik mij na jaren nog eens gaan in een goeie ouderwetse pogo. En of dat deugd deed ! Na bijna anderhalf uur, lang niet slecht voor een festival, maar nooit genoeg om alle favoriete nummers te spelen, komt er helaas een eind aan het delirium.
CJ Ramone
Joey kon niet komen doordat hij zich niet zo fris voelde, dus werd ex-Ramones bassist CJ Ramone gevraagd om de eerste aftershow te verzorgen. De tijd van Ramones is duidelijk lang geleden. In niets is de door Stephen King omschreven als slungel met lang haar nog te herkennen. De man doet wel zijn best, maar de eigen nummers zijn ronduit saai. Gelukkig komt er af en toe nog een Ramones nummer voorbij om mijn spieren niet helemáál te laten afkoelen, voor zover dat bij deze temperaturen mogelijk is. Judy is a punk, Rockaway beach, The KKK took my baby away, Psycho therapy, Sheena is a punkrocker, I wanna be your boyfriend en I wanna be sedated. Wanneer hij na ruim drie kwartier het podium verlaat, trek het publiek dan ook zonder morren richting toog. Zo had CJ het echter niet bedoeld. Altijd een beetje knudde om toch nog terug te komen voor bisnummers, waaronder de obligate afsluiter Blitzkrieg Bop, wanneer niemand er om vraagt.
2 minutos
Aan de toog word ik uitgenodigd bij een groepje vrienden waarvan de woordvoerder zich uitgebreid verontschuldigt voor zijn gebrekkig Engels, hoewel ik telkens in het Spaans antwoord. Hij heeft duidelijk zin om Engels te oefenen. Ik niet. Juist op dit moment maakt 2 Minutos, een andere Argentijnse punklegende, hun entrée en ik wijs de uitnodiging vriendelijk af. Dit is weer geen optreden om gezellig te staan keuvelen. Zoals we ze liefst hebben 🙂