Op de terugweg van Salinas Grandes komen we even voorbij Purmamarca in de wolken terecht. Er zitten nogal wat flinke bochten in de weg en de zichtbaarheid laat sterk te wensen over. De rijstijl van de meeste Argentijnen indachtig voel ik mij niet op mijn gemak. En mistlichten zijn hier niet in de mode. Gelukkig gaat de weg bergafwaarts en laten we de wolken vrij snel boven ons. De rest van de dag blijft het wel bijna de hele tijd regenen, het contrast met de felle zon nog geen twee uur geleden is enorm. Ik heb al spijt dat we niet in het hoge noorden gebleven zijn.

Ter hoogte van Salta is het weer zo slecht, het lijkt wel avond, dat we de stad links laten liggen en meteen doorrijden richting Cafayate, een kleine tweehonderd kilometer verder naar het zuiden. In Coronel Moldes zoeken we een hotel voor de nacht, het is intussen opgehouden met regenen, maar ik vertrouw het weer niet en verderop komen we weer in de bergen terecht. In de toeristische dienst van het dorp, die wonderbaarlijk nog open is, waarschijnlijk ‘stranden’ hier wel meer reizigers, worden we ontvangen alsof we goeie vrienden zijn, geen moeite is hen teveel en een hotel is vlug geregeld. Morgen zien we wel hoe de situatie is.

Quebrada de las Conchas

’s Anderendaags is het weer nog niet veelbelovend. Zwaar bewolkt, maar wel droog. Na eerst een kort bezoekje aan het nabijgelegen stuwmeer Cabra Corral (door het slechte weer is er niet veel te beleven) besluiten we het er toch maar op te wagen en de bergen in te trekken, vastbesloten om onmiddellijk rechtsomkeer te maken als we zoals gisteren in de wolken terechtkomen. Ondanks de laaghangende wolken, het blijft droog en daar zijn we al blij mee, weet het landschap meteen te imponeren. Waar de bergen eerst nog helemaal in het groen staan, komt na een tijd weer de onherbergzaamheid opzetten. Het contrast tussen de lieflijk groene vallei en de ruwe bergen is adembenemend. Het lijkt allemaal zo ongerept dat ik verwacht elk moment een dinosaurus te kunnen zien opduiken.

Hier zou je elke honderd meter kunnen stoppen voor een fotoshoot. Wat ik aanvankelijk dan ook doe 😉 Het uitzicht wordt telkens beter en in de verte zie ik zelfs een beetje blauw door de wolken komen. Het is verre van duidelijk of we daarheen rijden, maar we hopen op het beste.

Van op mirador Tres Cruces, die ik bijna voorbij gereden was, lijkt het landschap wel buitenaards. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Dit moet naar mijn smaak het mooiste landschap zijn dat ik ooit gezien heb. De zon is inmiddels helemaal doorgebroken en het lijkt er sterk op dat de weergoden alweer met ons zijn.

Grillige rotsen

Even tevoren kon ik het kind in mij nog eens los laten in de Garganta del Diablo (Ok, hij krijgt heel wat te slikken, maar hoeveel keelgaten heeft die duivel eigenlijk ?) en El Anfiteatro, een decameters hoge door erosie uitgesleten cilindervormige inham. In de laatste beperkte dat zich tot wat kreten slaken voor de echo. In de eerste mogen we naar hartelust klauteren over de rotsen in wat lijkt op een put met platte bodem die schuin tegen de berg gezet werd. Dolle pret.

Uiteraard krijgen sommige rotsformaties ook een naam volgens wat de bedenkers er in menen te zien. Een pad, El Sapo (daar kan ik inkomen), een obelisk, kastelen en zelfs een Franciskaner monnik, El Fraile, die we met de beste wil van de wereld niet vinden. Op de terugweg, we hebben intussen een postkaart bekeken, vinden we hem wel, maar we zijn evengoed niet bepaald onder de indruk.

Relato Salvaje

Verderop, ik was er eerder al voorbij gereden zonder het te zien, valt mijn oog op een bord met “Relato Salvaje”. Ik maak meteen rechtsomkeer en tot mijn grote vreugde verwijst dit bord inderdaad naar de film Relatos Salvajes. Een paar honderd meter verder, op een goed verscholen zijwegje bevindt zich de brug uit het derde verhaal van de film. Naar mijn bescheiden mening, indien niet een van de beste, dan toch een van de origineelste Argentijnse films. Een hoogst aangename verrassing en mijn haast kinderlijke enthousiasme wordt door mijn compagnon een beetje onbegrijpend bekeken. De rest van de weg hoed ik mij ervoor contact te maken met andere weggebruikers.

Cafayate

Bij het uitrijden van de quebrada worden we omgeven door wijngaarden. Dit is de nummer twee wijnstreek van Argentinië. Voor een land dat zo graag, en terecht, uitpakt met zijn goeie wijn betekent dat wel iets.

Terwijl we Cafayate wel nog in volle zon binnenrijden, zitten de omringende bergtoppen stuk voor stuk gehuld in vuile, donkere wolken. We hebben blijkbaar weer geluk gehad vandaag, maar ik heb toch wat schrik voor de terugweg morgen.